In een heel speciaal en origineel ontworpen hoesje kregen we onlangs de cd “Tako Tsubo” van de Franse pop- en discoformatie ‘L’Impératrice’ uit Parijs in onze bus gedropt. Deze tien jaar geleden opgerichte groep bestaat uit zes leden met zangeres Flore Benguigui, drummer Tom Daveau, bassist David Gaugué, elektrisch gitarist Achille Trocellier, pianist Hagni Gwon en keyboardsspeler Charles de Boisseguin. In 2012 bracht ‘L’Impératrice’ een eerste naar de band vernoemde EP op de markt, gevolgd door de EP “Sonate Pacifique” in 2014 en een derde EP “Odyssée” in 2015.

Nadat ze overstapten naar een nieuw label verscheen hun eerste volwaardige plaat “Matahari” in 2018 die op lovende kritieken kon rekenen in de wereld van pop-, elektro- en discomuziek en hen meerdere optredens in Frankrijk en België opleverde. De opvolger voor dat debuutalbum komt dus pas drie jaar later uit met de dertien tracks bevattende plaat “Tako Tsubo” die u integraal kunt beluisteren op de aan deze recensie toegevoegde video. De eerste single uit dit album kwam vorig jaar in volle coronacrisis tijdens de eerste golf uit en was misschien wel toepasselijk getiteld “Fou”. Daarna volgden nog drie andere singles met songs die ook op deze nieuwe plaat te horen zijn: “Voodoo?”, “Peur Des Filles” en “Hématome”.

Het openingsnummer van de plaat is “Anomalie Bleue”, een laid back en soulvolle song met het zachte zingen van Flore Benguigui. Daarna volgt de single “Fou” die een meer funky sound laat horen om vervolgens terug te schakelen naar het fluisterende zangwerk in de song “Hématome”. De teksten en muziek van al deze nummers werden door alle groepsleden gecomponeerd met een paar songs waarvoor er wat extra hulp kwam van Fils Cara (“Hématome” en “Fou”) en Dany Héricourt die meeschreef aan de Engelse teksten voor de nummers “Submarine”, “Voodoo?”, “Digital Sunset” en “Off To The Side”.

De albumtiteltrack “Tako Tsubo” is afgeleid van het ‘takotsubo-syndroom’ wat Japans is voor ‘leven met intense emoties’, iets wat wij het ‘gebroken hart-syndroom’ plegen te noemen, maar dit nummer wordt hier gebracht als een slechts 38 seconden durend instrumentaal intermezzo. Het internationale karakter van dit album wordt benadrukt door het gegeven dat het producen en mixen in handen was van de Amerikaanse producer Neal Pogue uit Los Angeles en de mastering werd uitgevoerd door Mike Bozzi van ‘Bernie Grundman Mastering’ in Hollywood. Ook de aanwezigheid van vier songs in het Engels naast de negen Franstalige tracks geeft aan dat de groep ‘L’Impératrice’ met deze nieuwe plaat mikt op een internationaal publiek en dat daarbij vooral de dansscène in Amerika wordt beoogd.

(valsam)